Słowniczek

• Audyt energetyczny

  Audyt energetyczny to opracowanie sporządzane przez uprawnionego audytora energetycznego, określające zakres oraz parametry techniczne i ekonomiczne przedsięwzięcia termomodernizacyjnego, ze wskazaniem rozwiązania optymalnego, w szczególności z punktu widzenia kosztów realizacji tego przedsięwzięcia oraz oszczędności energii, stanowiące jednocześnie założenia do projektu budowlanego.

  Audyt energetyczny jest podstawą do ubiegania się o premię termomodernizacyjną z Funduszu Termomodernizacji i Remontów, która może sięgać 20% kwoty kredytu zaciągniętego na to przedsięwzięcie.

• Audyt remontowy

  Audyt remontowy to opracowanie określające zakres oraz parametry techniczne i ekonomiczne przedsięwzięcia remontowego, stanowiące jednocześnie założenia do projektu budowlanego. Właściciele lub zarządcy budynków wielorodzinnych, których użytkowanie rozpoczęto przed dniem 14.08.1961r. planujący wziąć kredyt na remont związany z termomodernizacją, mogą ubiegać się o premię remontową jeżeli z audytu remontowego wynika, że planowane przedsięwzięcie spełnia wymogi przedsięwzięcia remontowego.

• Badania geotechniczne

  Badania geotechniczne przeprowadza się na etapie projektowania domu. Określają one gatunek gruntu, na jakim ma powstać dom. Dokumentację geotechniczną przygotowuje geotechnik. Przeprowadza on badania w terenie, a następnie wykonuje dokumentację geotechniczną, która zawiera mapę z zaznaczonymi miejscami badań, przekroje geotechniczne odwiertów, informację o poziomie wód gruntowych oraz część, w której umieszczone sa informacje i wnioski z badań oraz zalecenia dotyczące posadowienia budynku. Prawo budowlane nie wymaga badań geotechnicznych w przypadków domów jednorodzinnych i dla takich budynków wystarczy jakościowe określenie gruntów. Jeśli dom buduje się w okolicach gdzie już są pobudowane domy nie ma problemu, ale jeśli w nieznanym terenie lepiej zrobić badania geotechniczne gdyż może się okazać po czasie, że tereny są podmokłe lub zalewowe. Dzięki badaniom geotechnicznym można podjąć właściwe decyzje dotyczące posadowienia domu, ochrony piwnic przez wodą gruntową, ochroną działki przed zalewaniem. Dzięki badaniom geotechnicznym można również ustalić, na jaką głębokość można posadowić budynek. W zależności od tej informacji posadowienie może wynosić od pół do jednego metra. Następną informacją jest ta czy wokół fundamentów musi być położony drenaż. Dzięki informacjom geotechnicznym można odpowiednio dobrać średnicę rur drenażu. Ważna jest również informacja, w jaki sposób odprowadzać wody opadowe w przypadku, gdy brak na danym terenie kanalizacji deszczowej. Dzięki badaniom geotechnicznym poznaje się właściwości podłoża gruntowego, dzięki czemu wykonanie projektu odwodnienia stanie się łatwiejsze dla projektanta i będzie on mógł zastosować odpowiednie systemy rozsączania lub za pomocą studni chłonnej pozbyć się nadmiaru wody z gleby. Bez badań geotechnicznych nie obędzie się projekt domu podpiwniczonego. Jeśli warunki będą niekorzystne może wystąpić woda w piwnicach po zakończeniu budowy nawet na obszarze gdzie ona wcześniej nie występowała. Doświadczony geotechnik poinformuje o takiej możliwości.

• Badania termowizyjne

  Badania termowizyjne znalazły w budownictwie szczególnie szeroki zakres zastosowań gdyż umożliwia nieniszczące diagnozowanie stanu budynku i kontrolę wszystkich jego instalacji technicznych. Dzięki badaniu termowizyjnemu można wykryć i zlokalizować różnego typu wady i usterki, ocenić jakość wykonania napraw, remontów i wszelkich prac wykonanych w ramach tzw. przedsięwzięcia termomodernizacyjnego.

  Do najbardziej popularnych badań termowizyjnych w budynku należy:
  – ocena stanu izolacji termicznej i lokalizacja miejsc nieszczelności,
  – ocena szczelności stolarki okiennej i drzwiowej,
  – wykrywanie mostków cieplnych w przegrodach,
  – lokalizowanie zawilgoceń i przecieków,
  – lokalizowanie niepożądanej infiltracji powietrza przez przegrody,
  – kontrola stan ocieplenia kominów,
  – lokalizowanie przebiegu rur z ciepłą wodą,
  – wykrywanie usterek ogrzewania podłogowego,
  – wykrywanie niedrożności i zatorów w instalacjach grzewczych,
  – kontrola stanu urządzeń klimatyzacyjnych,
  – wykrywanie usterek w instalacjach elektrycznych

• Beton komórkowy

  Jednym z nowoczesnych materiałów budowlanych jest beton komórkowy. Kiedyś tego typu beton wytwarzany był z pyłów wielkopiecowych. Obecnie wytwarzany beton komórkowy powstaje z materiałów ekologicznych. Należy ona do tak zwanych betonów lekkich. Betony lekkie znane i stosowane są już od bardzo dawna, a do najstarszych tego typu betonów zaliczamy betony z kruszywa takiego jak na przykład pumeks stosowany już od ponad stu dwudziestu lat. W zależności od technologii rozróżniamy kilka rodzai lekkiego betonu komórkowego. Beton wytwarzany na bazie kruszyw lekkich takich jak cement, piasek i żużel lub pumeks, trocinobeton wytwarzany z cementu, piasku oraz trocin, pianobeton, którego składniki cement, piasek i wapno wymieszane są ze specjalnie spreparowaną pianą oraz gazobeton gdzie do cementu, wapna i piasku dodaje się odpowiedni środek chemiczny który po pewnym czasie wydziela gaz i dzięki temu powstają pory w bloczkach betonowych. Betonem komórkowym najczęściej nazywany jest pianobeton lub gazobeton. Oba te rodzaje betonów komórkowych należą do materiałów posiadających dobre właściwości ciepłochronne, a jednocześnie są wytrzymałe na ściskanie dzięki czemu można przy ich pomocy wnosić wysokie domy. Najczęściej nie trzeba w ogóle tego typu budynków ocieplać z zewnątrz. Beton komórkowy należy do materiałów łatwo obrabialnych i można go z łatwością ciąć przy pomocy zwykłej piły do metalu. Pomimo wielu zalet tego typu beton komórkowy ma również wady. Do głównej należy jego łatwa nasiąkliwość i przez to łatwo wchłania wilgoć z otoczenia. Musi być chroniony przed zawilgoceniem poprzez na przykład tynkowanie.

• Charakterystyka energetyczna

  Jedną z części projektu budowlanego jest charakterystyka energetyczna. Zawiera ona wykresy, dane wyjściowe oraz obliczenia syntetycznych wskaźników określających charakterystykę energetyczną całości lub części budynku. Charakterystykę energetyczną przegotowuje się dla nowoprojektowanych lub przebudowywanych obiektów. Najważniejszą częścią charakterystyki energetycznej jest karta charakterystyki energetycznej budynku. Od pierwszego stycznia 2009 roku powinna się znaleźć w opisie technicznym projektu budowlanego. O tym przepisie mówi rozporządzenie Ministra Infrastruktury z dnia trzeciego lipca 2003 roku w sprawie szczegółowego zakresu i formy projektu budowlanego Dziennik Ustaw numer 120, pozycja 1133 z późniejszymi zmianami. Charakterystyka energetyczna wskazuje obliczeniowe zapotrzebowanie na energię końcową i zapotrzebowanie na nieodnawialną energię pierwotną. Wyniki obliczeń wykazują zapotrzebowanie na energię do ogrzewania, energię do wentylacji, energię do chłodzenia, energię potrzebną do przygotowania ciepłej wody użytkowej, energie do oświetlenia oraz pomocniczą. Aby obliczenia były adekwatne muszą być założone pewne wskaźniki, a mianowicie: sposób użytkowania obiektu, czyli temperatury normowe i eksploatacyjne, systemy i rodzaje regulacji oraz przewidziany czas użytkowania. Następne informacje dotyczą strat ciepła spowodowanych przez przenikanie oraz wentylację. Należy również uwzględnić zyski ciepła z takich źródeł jak słońce, instalacje i urządzenia grzewcze. Po dokonaniu wszelkich obliczeń audytor wydaje świadectwo charakterystyki energetycznej, który jest dokumentem zawierającym podstawowe wskaźniki dotyczące ochrony cieplnej, zużycia energii oraz ocenę poziomu jakości energetycznej zrealizowanego budynku. Od pierwszego stycznia dwa tysiące dziewiątego roku jest obowiązek dołączania tego dokumentu do wniosku o pozwolenie na użytkowanie budynku. Oznacza to, iż po zakończeniu budowy osoba uprawniona powinna wykonać świadectwo charakterystyki energetycznej budynku.

• Dachówka

  Dachówka jest materiałem budowlanym służącym do pokrywania dachów i mającym na celu zabezpieczenie go przed złym wpływem środowiska. W odróżnieniu od płyt dachowych, dachówka najczęściej ma stosunkowo mały rozmiar. Wykonywana jest w tak sposób, aby po montażu jednej dachówki do drugiej nie pozostawić szczeliny, przez którą do środka mogłaby wedrzeć się woda. Najczęściej stosowaną metodą montażu dachówek jest metoda “na zakład” zapewniająca szczelność zarówno wiatrową jak i wodną. Termin dachówka jeszcze niedawno zarezerwowany był wyłącznie do dachówki cementowej pokrytą warstwą ochronną. Miała ona jednak jedną poważną wadę, ponieważ jest bardzo ciężka, co powodowało skomplikowanie więźby dachowej i zwiększenie zapotrzebowania na drewno do jej montażu. Najnowsze zdobycze techniki umożliwiły wykonywanie i sprzedaż dachówek z innych lżejszych materiałów. Dla przykładu na rynku dostępne są dzisiaj blacho-dachówki, wykonane z blachy odpowiednio zabezpieczonej przed korozją. Istnieją także dachówki z tworzyw sztucznych – o wiele lżejszych od cementowych. Dzisiejsze dachówki zakupić można w całej gamie kolorów, dostosowując je stylem do projektu oraz kolorem do elewacji.

• Dachówka połaciowa

  Dachówki połaciowe służą do krycia połaci dachu. Mogą być one ceramiczne lub cementowe, o różnych kształtach (karpiówka, esówka, podwójna esówka, mnich – mniszka). Montowane są najczęściej na dachach stromych lub z dużą ilością załamań gdyż przy montażu nie wymagają cięcia aby je dopasować do kształtu dachu. Ponieważ dachówki połaciowe są dość ciężkie przy dobrym ich montażu nie groźne im wiatry, a na dodatek doskonale działają jako ekran akustyczny zapewniając izolację akustyczną poddaszy. Tradycyjne dachówki połaciowe powstają w wyniku wypalania gliny. Mają kolor ceglastoczerwony. Są one materiałem trwałym, nienasiąkliwym i mrozoodpornym. Dachówki gliniane poddawane są dodatkowo tak zwanemu angobowaniu czyli naniesieniu specjalnej mieszanki rozrzedzonej gliny oraz specjalnych barwników na wysuszoną dachówkę a następnie dachówka ta jest poddawana wypalaniu. Dachówki poddane angobowaniu są gładsze i odporniejsze na zabrudzenia od dachówek tradycyjnych, mają więcej kolorów i mogą być na przykład cieniowane. Dachówki mogą być również glazurowane dzięki czemu mają gładką powierzchnię, są błyszczące, odporniejsze na wilgoć i zabrudzenia. Dachówki połaciowe cementowe nie różnią się wyglądem od ceramicznych. Ich wzornictwo jest takie samo, podobne są elementy uzupełniające jak na przykład gąsiory, dachówki okapowe lub boczne. Zasady montażu obu rodzajów dachówek połaciowych są takie same. Dachówki cementowe są lżejsze i tańsze od dachówek ceramicznych. Kolor dachówek cementowych uzyskuje się przez dodanie do masy naturalnych pigmentów.

• Deweloper

  Osoba, firma bądź instytucja, która zajmuje się budową nieruchomości celem ich późniejszej odsprzedaży. Deweloper nadzoruje i organizuje budowę nieruchomości od fazy projektu aż do fazy zakończenia budowy. Podstawowym zadaniem dewelopera jest zdjęcie z potencjalnego kupca nieruchomości obowiązków związanych z nadzorowaniem budowy na każdym jej etapie. W zamian za to podczas odsprzedaży nieruchomości deweloper dolicza swoją marżę, stanowiącą zysk z jego działalności.
  W Polsce firmy deweloperskie zajmują się przede wszystkim budową obiektów mieszkaniowych dla indywidualnych klientów.

• Dylatacja

  Dylatacja budynku to specjalne szczeliny zwane dylatacyjnymi, które dzielą stropy i ściany na mniejsze odcinki. Dzięki tym szczelinom nie powstają pęknięcia i rysy na ścianach, które mogą powodować przemieszczenia poszczególnych elementów budynku w wyniku działania na przykład wiatru, temperatury, skrócenia lub wydłużenia poszczególnych elementów konstrukcyjnych lub skurcz betonu. Budynki i ich elementy w wyniku przemieszczeń poziomych lub pionowych mogą mieć zmiany pierwotnych wymiarów lub zmiany kształtu, a co za tym idzie ściany mogą pękać lub się zarysowywać. Dzięki szczelinom dylatacyjnym konstrukcja i jej elementy mogą się swobodnie przemieszczać bez jakichkolwiek szkodliwych następstw. W przypadku, gdy istnieje niebezpieczeństwo osiadania budynku z powodu różnej nośności gruntu stosuje się dylatację, która przecina budynek na całej wysokości wraz z fundamentami. Przerwy dylatacyjne w takim wypadku robi się na wysokości ponad fundamentem. Szczeliny pomagają w kompensacji pracy elementów ze względu na ich charakter obciążeń. Na przykład temperatura powoduje rozszerzalność termiczną. Dylatację wykonuje się w elementach długich, aby zneutralizować występujące dodatkowe naprężenia. Prawie każdy materiał budowlany kurczy się lub pęcznieje pod wpływem różnych czynników a odkształcenia, jakie wtedy powstają mogą powodować zarysowanie materiału, czyli poszczególnych elementów konstrukcyjnych i dlatego tak ważne są szczeliny dylatacyjne. Zdylatować to inaczej oddzielić. Dylatować można poszczególne elementy budynków jak również dwa budynki stojące obok siebie, które muszą mieć szczelinę dylatacyjną pomiędzy murami, które to mury się ze sobą stykają. Dylatacje są równie ważne wewnątrz budynku. Przy kładzeniu podłóg musi pozostać szczelina dylatacyjna, aby materiał na podłogach, czyli na przykład deski lub panele się nie zwichrowały i nie spęczniały pod wpływem wilgoci. W tym wypadku dylatacja musi przebiegać wzdłuż ścian, a szczelina powinna wynosić około pięciu milimetrów.

• Dziennik budowy

  Dziennik budowy wykorzystywany jest przez kierownika budowy do prowadzenia budowy lub rozbiórki. Dziennik budowy jest dokumentem urzędowym, w którym dokumentuje się na bieżąco przebieg robót budowlanych oraz wszelkich zdarzeń i okoliczności, jakie zaistniały na budowie, w trakcie wykonywania robót. W dzienniku umieszcza się również wszelkie uwagi skierowane ze strony państwowego nadzoru budowlanego lub inspektora nadzoru. Zamieszczane uwagi mogą dotyczyć na przykład zawieszenia prac lub zauważonych usterek, spraw BHP. Dziennik budowy musi być założony w momencie, gdy się rozpoczyna budowę lub prace rozbiórkowe. Za dziennik budowy się płaci. Można go nabyć we właściwym organie. W dzienniku dokonuje się wszelkich wpisów osób, którym powierzono kierownicze stanowiska na budowie, osób, które nadzorują prace jak i kontrolę techniczną robót budowlanych. Osoby poprzednio wymienione muszą potwierdzić własnoręcznym podpisem przyjęcie poszczególnych funkcji. Treści zawarte w dzienniku budowy mogą mieć duże znaczenie dla oceny prawidłowości prowadzonych robót. Dziennik budowy jest wymagany na wszystkich budowach, na które zostało wydane pozwolenie na budowę. Jeśli roboty nie wymagają pozwolenia lub, gdy są tylko zgłaszane właściwemu organowi administracji nie wymaga się zakładania i prowadzenia dziennika budowy. Wyjątkiem od tej reguły jest jedynie sytuacja, gdy buduje się instalację zbiornikową na gaz płynny przeznaczony do zasilania instalacji gazowych. Jeśli budowa nie wymagająca dziennika budowy okazuje się budową skomplikowaną nadzór wydający decyzję zezwalającą na budowę może nakazać prowadzenie dziennika i ustanowienie kierownika budowy. Jeśli w trakcie budowy rozszerza się jej zakres o budowę zbiornika na gaz służący do ogrzewania należy prowadzić jednocześnie dwa dzienniki budowy oddzielnie dla każdego zadania. Dziennik budowy jest jednym z dokumentów jakie muszą być złożone w oryginale wraz z powiadomieniem o zakończeniu budowy lub z wnioskiem o pozwolenie na użytkowanie.

• Elewacja

  Zewnętrzne ściany budynku z wszystkimi znajdującymi się na niej elementami nazywamy elewacją budynku. Elewacja w zależności od położenia nazywana jest frontową, tylną, boczną, ogrodową lub zgodnie ze stronami świata północną, południową, wschodnią i zachodnią. Elewację, która jest położona na ścianie frontowej, przez którą wchodzi się do budynku od strony ulicy nazywamy fasadą. Obecnie istnieje wiele różnych materiałów służących do wykańczania elewacji budynków. Tradycyjnie elewacje budynków wykańczane są przez tynkowanie cienkowarstwowe i tynkowanie tradycyjne. Nowocześniejszymi są elewacje z kamieni elewacyjnych, cegieł na przykład klinkierowych oraz elewacje wykańczane drewnem. Tynki tradycyjne kładzione są na “gołych” materiałach typu pustaki, cegły. Są to tynki cementowo – wapienne. Na elewacjach budynków ocieplanych stosuje się tynki cienkowarstwowe. Tego typu tynki należą do tynków dekoracyjnych mineralnych, akrylowych, silikonowych lub silikatowych i charakteryzują się ciekawą fakturą na przykład baranka lub kornika oraz są najczęściej barwione. W przypadku ścian trójwarstwowych stosuje się najczęściej elewację z cegły klinkierowej lub silikatowej. Warstwą nośną tego typu ścian są najczęściej pustaki lub bloczki, które nie są zbyt ładne, a cegła pełni rolę dekoracyjną. Na oblicówki muru stosuje się obecnie kamień elewacyjny, który kiedyś był materiałem konstrukcyjnym. Coraz popularniejsze na elewacje staje się drewno. Drewno można stosować na przykład na elewację ścian budynków o konstrukcji tradycyjnej.

• Folia izolacyjna

  Każdego typu folia izolacyjna służy do wykonania na przykład warstwy przeciwwilgociowej pod podłogami, posadzkami, zabezpieczającej przed zawilgoceniem izolacji termicznej, zabezpieczeń połaci dachowych i wiele innych. Folie budowlane są bardzo odporne na przesiąkanie wody, są łatwe w układaniu gdyż zachowują elastyczność do temperatury minus dwudziestu pięciu stopni Celsjusza, są bardzo odporne na zginanie, rozciąganie lub rozdzieranie oraz na działanie chemikaliów. Folie mogą mieć szerokość nawet dwunastu metrów. Produkowane są w grubościach od zero siedem do pół milimetra. Cieńsze znalazły zastosowanie do pakowania towarów, a grubsze służą najczęściej jako warstwa izolacji wodochronnej na przykład w posadzkach przy założeniu, że im grubsza folia izolacyjna tym lepsza izolacja przeciwwilgociowa. Innym rodzajem folii izolacyjnej jest folia tak zwana moletowana, która ma grubość około trzech milimetrów i stosowana jest jako izolacja pozioma ław fundamentowych w zamian za ogólnie stosowaną papę. W przypadku podłóg drewnianych lub z laminatu oraz jako warstwę termiczną na poddaszach stosuje się folię paroizolacyjną. Folia paroizolacyjna ma wyjątkową zdolność absorpcji wilgoci. Dzięki swym zaletom może wilgoć absorbować czyli folia wchłania skropliny wilgoci a następnie wydalane są na zewnątrz. Folia paroizolacyjna może również występować w odmianie metalizowanej i wtedy stosowana jest najczęściej jako izolacja konstrukcji dachów spadzistych. Folia tego typu nie tylko chroni przed wilgocią ale również przed uciekaniem ciepła na zewnątrz budynku.

• Fundamenty

  To element konstrukcyjny, który przekazuje na podłoże całość obciążeń budowli. Fundamenty mogą być wykonane z betonu, mogą być murowane z cegieł lub kamieni. Biorąc pod uwagę sposób posadowienia wyróżnia się fundamenty bezpośrednie przekazujące obciążenie bezpośrednio na grunt (ławy fundamentowe, stopy fundamentowe, płyty fundamentowe) oraz fundamenty pośrednie przekazujące obciążenie pośrednio (pale fundamentowe, studnie fundamentowe).

• Hydroizolacja

  Hydroizolacja służy zabezpieczeniu przed wilgocią i woda budynków lub pomieszczeń. Najważniejsza w budynku jest hydroizolacja fundamentów. Aby ściany były suche i bez grzyba hydroizolacja musi uodpornić ściany przed zamakaniem oraz erozją wodną. Również ściany muszą być odpowiednio spreparowane, aby były zabezpieczone przed chłonięciem wilgoci oraz wody. Bardzo ważne jest również tak zwane oddychanie ścian, czyli oddawanie wszelkiej wilgoci w nich zmagazynowanej. Dzięki hydroizolacji struktura budynku może w odpowiedni sposób reagować na wilgoć, z którą mają styczność mury i fundamenty budynku. Działanie wilgoci i wody może nie być do zauważenia gołym okiem, a jednak jej zgubne działanie może się uwidocznić po latach w postaci grzyba na ścianie. Hydroizolacja jest bardzo ważnym elementem każdej budowy. O tym, w jaki sposób powinna ona wyglądać powinni decydować eksperci w tej dziedzinie. Wszelkie nakłady na hydroizolację zwrócą się z nawiązką w trakcie eksploatacji budynku. Wyplenienie wilgoci z budynku na pewno więcej kosztuje niż zapobieganie jej powstawaniu. Niechlujnie wykonana hydroizolacja może powodować powstawanie grzyba oraz może powstać niekorzystny mikroklimat w pomieszczeniach. W najgorszym wypadku może powodować naruszenie konstrukcji budynku. Ostatnimi czasy hydroizolacja stała się bardzo ważnym elementem budowlanym. Hydroizolacja ścian polega na przykład na stosowaniu odpowiednich materiałów uszczelniających jakimi są na przykład silikon, akryl, preparaty grzybobójcze. Na szkodliwe działanie wilgoci narażone są nie tylko fundamenty oraz ściany ale również dach, podłogi, tarasy, balkony. Do zabezpieczania mieszkań stosuje się specjalne farby, fugi, kity i silikony. Najważniejsza zawsze jest odpowiednia hydroizolacja fundamentów. Hydroizolacja fundamentów polega na zastosowaniu odpowiedniej grubości papy zamurowanej przy pomocy zaprawy murarskiej. Aby hydroizolacja była skuteczna przed budową muszą być przeprowadzone badania określające wilgotność gleby, podmakanie terenu, wody głębinowe i podskórne jak również lokalizacja geograficzna.

• Kubatura budynku

  Kubatura to inaczej pojemność lub objętość budynku. Jest iloczynem powierzchni rzutu każdej kondygnacji mierzonej po zewnętrznym obrysie ścian i wysokości danej kondygnacji. Kubatura obliczana jest według odpowiednich wzorów matematycznych i tego typu obliczenia należą do dość skomplikowanych. Aby obliczenia były prawidłowe należy dobrze poznać normy PN-ISO 9836. Do kubatury wlicza się przejścia, prześwity i przejazdy bramowe, poddasza nieużytkowe, loggie, podcienia, ganki, krużganki, balkony, tarasy. Nie wlicza się ław i stóp fundamentowych, kanałów, studzienek instalacyjnych, studzienek przy oknach piwnicznych, zewnętrznych schodów, gzymsów i daszków. Kubaturę oblicza się zgodnie z rozporządzeniem Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji Rozporządzenie Ministra Rozwoju Regionalnego i Budownictwa z dnia trzeciego kwietnia dwa tysiące pierwszego roku w sprawie wprowadzenia obowiązku stosowania niektórych Polskich Norm dla budownictwa. Zgodnie z tym rozporządzeniem kubaturę liczy się po obrysie ścian zewnętrznych od poziomu terenu do szczytu dachu. Jest to kubatura brutto. Aby obliczyć bilans cieplny budynku korzysta się z kubatury netto. Kubaturę czyli pojemność pomieszczeń wyliczyć można mnożąc powierzchnie pomieszczenia przez jego wysokość. Może to być wysokość kondygnacji. Do obliczeń należy przyjąć wysokość od podłogi do spodniej części stropu. Wysokość budynku potrzebna do obliczenia kubatury budynku mierzy się od poziomu terenu do kaletnicy budynku. Kalenica to najwyższa pozioma krawędź dachu budynku. Występują dwa pojęcia kubatury budynku, a mianowicie brutto i netto. Kubatura netto budynku to kubatura brutto budynku pomniejszona o kubaturę wydzielonych klatek schodowych, kubaturę szybów dźwigowych, kubaturę takich części zewnętrznych budynku jak na przykład podcienia, balkony, tarasy. Kubatura brutto to suma kubatur brutto wszystkich kondygnacji.

• Nadzór budowlany

  Nadzór budowlany zajmuje się kontrolą przestrzegania i stosowania przepisów prawa budowlanego. Do jego głównych zadań należy miedzy innymi kontrola zgodności wykonywania robót budowlanych z przepisami prawa budowlanego, projektem budowlanym oraz z warunkami jakie są określone w pozwoleniu na budowę. Nadzór budowlany uczestniczy również w komisjach ustalających przyczyny powstania katastrofy budowlanej. Zadania nadzoru budowlanego wykonują takie organy jak Główny Inspektor Nadzoru Budowlanego, wojewoda przy pomocy wojewódzkiego inspektora nadzoru budowlanego, powiatowi inspektorzy nadzoru budowlanego. Nadzór budowlany wykonuje wszystkie zadania administracyjno – budowlane oraz nadzór budowlany i kontrola przestrzegania przepisów prawa budowlanego. Odpowiedzialne są również za wydawanie decyzji administracyjnych w sprawach jakie są określone przez prawo budowlane. W ramach czynności kontrolnych nadzór budowlany może w każdej chwili wejść na teren budowy lub do obiektu budowlanego i w obecności inwestora, kierownika budowy lub robót albo kierownika zakładu pracy dokonać inspekcji, zażądać pełnej dokumentacji oraz wszelkich informacji na temat budowy. Nadzór budowlany ma również prawo do kontroli zgodności zagospodarowania terenu z istniejącymi planami zabudowy, wymogami ochrony środowiska, kontroli bezpieczeństwa i higieny pracy ludzi jak również rozwiązań architektonicznych i odpowiednimi przepisami, normami i zasadami wiedzy technicznej. Po zakończeniu prac budowlanych inwestor składa w nadzorze budowlanym zawiadomienie o zakończeniu inwestycji i otrzymuje po odbiorze technicznym pozwolenie na użytkowanie obiektu.

• Odbiór obiektu/odbiór budynku

  Obiekt budowlany po jego zakończeniu budowy musi być dopuszczony do użytkowania. Inwestor w celu uzyskania pozwolenia na użytkowanie obiektu musi zawiadomić Inspekcję Ochrony Środowiska, Państwową Inspekcję Pracy oraz Państwową Straż Pożarną o zakończeniu budowy obiektu budowlanego. Zawiadomione organy muszą zająć stanowisko i wydać opinię o dopuszczeniu obiektu do użytkowania. W przypadku budynku mieszkalnego inwestor po zakończeniu budowy musi powiadomić o tym fakcie organ wydający pozwolenie na budowę. Do zawiadomienia o zakończeniu budowy inwestor zobowiązany jest dołączyć oryginał dziennika budowy, oświadczenie kierownika budowy o zgodności wykonania obiektu budowlanego z projektem budowlanym i warunkami pozwolenia na budowę oraz przepisami, a także o doprowadzeniu do należytego stanu i porządku terenu budowy, a także – w razie korzystania – ulicy, sąsiedniej nieruchomości, budynku lub lokalu, oświadczenie o właściwym zagospodarowaniu terenów przyległych, protokoły badań i sprawdzeń, inwentaryzację geodezyjną powykonawczą. Jeśli organ do którego zgłasza się zawiadomienie o zakończeniu budowy nie wnosi uwag w terminie do dwudziestu jeden dni, uważa się odbiór obiektu za dokonany i można go oddać do użytku. Obowiązujące aktualnie przepisy nie określają dokładnie terminów w jakich powinno się dokonać odbioru obiektu pomiędzy inwestorem a wykonawcą. Terminy te powinny być określone w umowie. Z odbioru obiektu musi być sporządzony protokół który stanowi część dokumentacji budowy i jest pokwitowaniem spełnienia świadczenia i podstawą dokonania rozliczeń zgodnie z umową.

• Pozwolenie na budowę

  Pierwszym etapem na drodze do zdobycia pozwolenia na budowę jest wizyta w wydziale architektury Urzędu Gminy, gdzie trzeba sprawdzić czy nasza działka objęta jest miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego. Etap drugi dotyczy wykonania projektu architektoniczno – budowlanego zgodnego z decyzją o Warunkach Zabudowy. Projekt wykonuje się na aktualnej mapie do celów projektowych. Następnie należy złożyć wniosek o pozwolenie na budowę. Po uprawomocnieniu się decyzji o pozwoleniu na budowę (decyzja staje się prawomocna po 14 dniach od daty jej wydania) Inwestor zobowiązany jest zawiadomić organ nadzoru budowlanego o przystąpieniu do prac budowlanych w terminie, co najmniej 7 dni przed ich rozpoczęciem.

• Projekt budowlany

  Projekt budowlany w zależności od tego komu się go przedstawia służy kilku celom. Pierwszym momentem gdzie projekt budowlany należy przedstawić jest ten kiedy przedstawia się go urzędnikom celem wydania różnych pozwoleń począwszy od pozwolenia na budowę. Na podstawie projektu budowlanego wydawane jest pozwolenie na budowę i dlatego dokumentacja musi być kompletna. Jak powinien wyglądać i co zawierać projekt budowlany mówi Rozporządzenie Ministra Infrastruktury z dnia trzeci lipca 2003 roku. Projekt budowlany to nie jest instrukcja wybudowania domu ale wskazówka dla urzędników jak będzie wyglądać wybudowany dom. Urzędnicy muszą sprawdzić czy wszystko jest zgodne z przepisami prawa, planami gminy oraz czy budowa nie będzie uciążliwa dla sąsiadów. Zgodnie z przepisami projekt budowlany składa się z dwóch części. Część pierwsza to projekt zagospodarowania terenu, a część druga projekt budowlany wielobranżowy. Projekt zagospodarowania terenu to mapka z naniesionymi takimi danymi jak lokalizacja budynku czyli jego obrys, wymiary budynku pozwalające wytyczyć jego położenie w terenie. Na planie musi się również znaleźć wjazd na działkę, przebieg przyłączy wody, energii, kanalizacji, śmietnik, zbiornik na gaz. Na planie muszą się znaleźć również drzewa i krzewy. Projekt budowlany wielobranżowy składa się z części opisowej i rysunków. W opisie znajdują się informacje na temat funkcji budynku, informacje o zastosowanych materiałach i rozwiązaniach konstrukcyjnych budynku a także określenie kategorii gruntu, wymagania dla inwestycji, właściwości cieplne przegród oraz wymagania ochrony pożarowej. Projekt bardziej skomplikowany musi być zatwierdzony przez rzeczoznawcę ds. ochrony przeciwpożarowej oraz sanepid. Część rysunkowa projektu zawiera elewacje domu z określoną kolorystyką i rodzajem materiałów wykończeniowych. Rysunki wszystkich rzutów kondygnacji, rzut dachu. Drzwi i okna powinny mieć wymiary takie jak wysokość i szerokość. Na rysunku powinny się znajdować wloty kanałów wentylacyjnych oraz dymowych.

• Stan surowy budynku

  W zależności od tego, w jakiej fazie budowy jest budynek rozróżniamy stan surowy budynku “otwarty” lub “zamknięty”. Każda budowa przechodzi kilka faz, a mianowicie przygotowanie działki, wykonanie wykopów pod budynek, zalewane fundamentów, murowanie ścian i to tak zwany stan “Zerowy”. Następnym etapem jest moment, gdy trwają prace konstrukcyjno – montażowe w części nadziemnej budynku – to właśnie stan surowy “otwarty”. Roboty wykończeniowe oraz porządkowanie terenu budowy to stan surowy “zamknięty”. Ostatnim etapem jest tak zwany “pod klucz”, czyli moment, gdy trwają roboty wykończeniowe wewnątrz budynku. Każdy etap budowy ma swój zakres i nie można zacząć następnego bez zakończenia poprzedniego. Stan surowy budynku to około trzydziestu procent całości robót. Stan surowy otwarty to przede wszystkim takie prace jak wykopy, wylewanie ław fundamentowych, budowa ścian fundamentowych, podbudowa ścian pod posadzki, kładzenie izolacji termicznych i przeciwwilgociowych, budowa ścian zewnętrznych, ścian wewnętrznych oraz ścian działowych, budowa kominów, schodów wewnętrznych oraz zewnętrznych, tarasów. Stan surowy otwarty kończy się w momencie gdy zakończone są wszelkie prace związane z konstrukcją budynku, położenie folii na dach, wiatroizolację oraz pokrycie dachu jedną warstwą papy. Zakres prac stanu surowego zamkniętego obejmuje miedzy innymi pokrycie dachu, wszelkie prace dekarskie i blacharskie na dachu, montaż orynnowania, montaż stolarki okiennej oraz drzwiowej. Decydując się na zakup domu w stanie surowym można dzięki wcześniej spisanej umowie decydować na przykład o tym, jakie okna będą zamontowane, jakie będą dachówki, rynny, parapety, ścianki działowe.

• Styropian

  Styropian jest materiałem, który służy do ocieplania budynków z zewnątrz lub od wewnątrz. Stosowany jest w budownictwie od kilkudziesięciu lat. Styropian to spieniony polistyren który otrzymuje się w wyniku oddziaływania ciśnieniowego i termicznego na granulki polistyrenu. Pod wpływem ciśnienia i temperatury granulki pęcznieją i sklejają się tworząc strukturę komórkową. W budownictwie stosuje się styropian niepalny tak zwany samogasnący, oznaczany on jest symbolem FS. Styropian występuje w różnych gęstościach. Gęstość styropianu zależy od jego stopnia spienienia. W zależności od gęstości styropianu stosuje się go w różnych sytuacjach. Styropiany o dużej gęstości są wytrzymałe i twarde i dzięki temu mogą przenosić duże obciążenia. Płyty styropianowe stosowane są do izolacji termicznych na przykład ścianek działowych i osłonowych, jako izolacje dachu stromego pod konstrukcją nośną, jako izolację podłóg słabo lub silnie obciążonych. Styropian wykorzystywany w budownictwie ma wiele zalet. Do zalet styropianu można zaliczyć miedzy innymi to, że jest to materiał bezpieczny dla człowieka gdyż nie pyli, nie uczula i przy jego obróbce nie jest wymagana jakaś szczególna odzież ochronna. Styropian jest odporny na wszelkie zawilgocenia i nie pochłania wody więc może być zastosowany do izolacji ścian budynków. Ponieważ posiada mały współczynnik przewodzenia ciepła doskonale nadaje się do ocieplania ścian budynków. Jest to materiał energooszczędny, trwały i akustyczny. Pod wpływem ognia zaczyna się topić ale nie zapala się, więc można go poddawać obróbce termicznej i łatwo formować różne potrzebne kształty.

• Świadectwo charakterystyki energetycznej

  Inaczej certyfikat energetyczny lub paszport energetyczny to dokument , który określa wielkość zapotrzebowania na energię niezbędną do zaspokojenia potrzeb związanych z użytkowaniem budynku lub lokalu, czyli energię na potrzeby ogrzewania, przygotowania ciepłej wody użytkowej, wentylacji i klimatyzacji, a w przypadku budynków użyteczności publicznej także wbudowanego oświetlenia.

• Termowizja

  Termowizja to metoda diagnostyczna pozwalająca rejestrować niewidoczne gołym okiem promieniowanie podczerwone, emitowane przez obiekty o temperaturze wyższej od zera absolutnego (-273’C) a następnie przetwarzać je na obraz widzialny. Dzięki termowizji można badać rozkład temperatur na powierzchni badanego obiektu a więc to co dla człowieka pozostaje normalnie niewidoczne.

• Wełna mineralna

  Materiał służący do izolacji czyli ocieplenia budynku. Zastosowanie wszelkich systemów termoizolacyjnych ma bardzo duże znaczenie. Bardzo ważne jest zastosowanie odpowiednich materiałów jak również odpowiednia technika ich kładzenia. Ocieplenie dodatkowo obciąża dach więc materiał izolacyjny musi być w miarę lekki aby nie obciążał konstrukcji oraz nie wymagał budowy potężnej więźby dachowej. Dach lub stropodach jest ostatnią ogrzewaną kondygnacją domu więc materiały termoizolacyjne muszą się cechować takimi walorami jak wysoka izolacyjność cieplna, szczelność izolacji termicznej, skuteczną ochronę przed wilgocią, wiatroszczelność, niepalność, dobre właściwości akustyczne oraz łatwość montażu. Wszystkie te wymagania spełnia wełna mineralna oraz wełna szklana. Wełna mineralna jest materiałem pochodzenia mineralnego. Produkuje się ją z kamienia bazaltowego który jest topiony w temperaturze tysiąca czterystu stopni Celsjusza. Po stopnieniu uzyskaną w ten sposób masę poddaje się procesowi rozwłóknienia. Do powstałych włókien kamiennych dodawane jest lepiszcze. Następnie włókna poddawane są procesowi hydrofobizacji. W wyniku tego procesu powstałe włókna nie chłoną wody. Z tak powstałego materiału produkuje się maty, płyty, filce, otuliny lub granulat. Wełnę mineralną wykorzystuje się do izolacji termicznej i akustycznej ścian zewnętrznych i wewnętrznych, stropów, podłóg, dachów i stropodachów. Wełna mineralna ma niski współczynnik przewodzenia ciepła, dzięki czemu jest dobrym izolatorem termicznym, jest materiałem niepalnym i ognioodpornym, ma doskonałe właściwości dźwiękochłonne, nie zmienia kształtu ani wymiaru, jest materiałem sprężystym i wytrzymałym na uszkodzenia mechaniczne, jest odporny na oddziaływanie czynników biologicznych i chemicznych, jest wodoodporny i paraprzepuszczalnym. Inną odmianą wełny mineralnej jest wełna mineralna szklana. Jest ona podobna do wełny mineralnej kamiennej, lecz otrzymuje się ja w temperaturze tysiąca stopni Celsjusza podczas topnienia piasku kwarcowego, stłuczki szklanej z dodatkiem takich skała jak gabro, dolomit lub wapń.